Enter your Email Address to subscribe to our newsletters
नव दिल्ली, 17 दिसंबरमासः (हि.स.)।
भारतीयजनतापक्षस्य (भाजपा) शिखरपुरुषः, पूर्वप्रधानमन्त्री अटल बिहारी वाजपेयिनः मतम् आसीत् यत् कश्चन अत्यन्तलोकप्रियः प्रधानमन्त्री बहुमतस्य बलात् राष्ट्रपतिपदे आरूढः भवेत्, तत् भारतीयसंसदीयलोकतन्त्राय शुभसंकेतः न भविष्यति, अपि च एषा अत्यन्तदोषपूर्णा परम्परा भविष्यति।
अस्मिन् समये यदा प्रधानमन्त्री नरेन्द्रमोदी २०२७ तमे वर्षे राष्ट्रपतिः भविष्यति इति अटकलाः क्रियन्ते, तदा वाजपेयीस्य एषः विचारः विशेषेण रेखाङ्कितः कृतः अस्ति। एषः विचारः तस्य पुस्तकस्य माध्यमेन प्रकाशितः, या पुस्तकं तस्य प्रधानमन्त्रित्वकाले मीडियासलाहकाररूपेण कार्यं कृतवतः वरिष्ठपत्रकारस्य अशोकटण्डनस्य लेखनीया अस्ति। अस्य पुस्तकस्य बुधवासरे अत्र विमोचनं कृतम्।
वास्तवतः एषा घटना वर्षे २००२ तमे अभवत्, यदा वाजपेयीनेतृत्वे राष्ट्रीयजनतान्त्रिकगठबन्धनस्य (राजग) सरकारः नूतनराष्ट्रपतिपदस्य उम्मीदवारनामानि विचारयति स्म। तस्मिन् काले लेखकः वाजपेयीस्य प्रधानमन्त्रिकार्यालये कार्यरतः आसीत्। पुस्तकस्य मध्ये अशोकटण्डनः लिखति यत् डॉ पी सी अलेक्जाण्डर महाराष्ट्रस्य राज्यपालः आसन्, तथा च प्रधानमन्त्रिकार्यालये एकः प्रभावशालीः सहकारी, व्यक्तिगततया डॉ अलेक्जाण्डरस्य सम्पर्के आसीत्। सः तान् एतादृशं संकेतं ददाति स्म यथा सः वाजपेयीस्य दूतः एव। स एव जनः अपरतः वाजपेयीं निरन्तरं एतत् बोधयितुं प्रयतते स्म यत् डॉ अलेक्जाण्डरः, यः ख्रीष्टियनः अस्ति, सः राष्ट्रपतिपदस्य उम्मीदवारः कर्तव्यः। तस्य मतम् आसीत् यत् एवं कृते कांग्रेसाध्यक्ष सोनिया गांधी असहजा भविष्यति, तथा च भविष्ये तस्याः प्रधानमन्त्रित्वस्य सम्भावना न भविष्यति, यतः देशे एकस्य ख्रीष्टियनराष्ट्रपतेः सन्निधौ अपरः ख्रीष्टियनप्रधानमन्त्री न भवेत्।
अपरतः, तत्कालीनः उपराष्ट्रपतिः कृष्णकान्तः राजगस्य संयोजकं तथा आन्ध्रप्रदेशस्य मुख्यमन्त्रीं एन चन्द्रबाबू नायडूं च अन्यान् नेतॄन् च स्वीयउम्मीदवारित्वाय आश्रितः आसीत्। अस्मिन्नेव काले भाजपान्तर्गतं स्वराः उत्थिताः यत् किमर्थं न स्वपक्षस्य एव कश्चन वरिष्ठनेता एतस्मै पदाय चयन्यताम्। वाजपेयीः सर्वेषां कथाः शृण्वन्ति स्म, किन्तु स्वविचारं न प्रकाशयन्ति स्म। सम्पूर्णं विपक्षं सक्रियतया सेवानिवृत्तं राष्ट्रपतिं के आर नारायणनं राजगस्य उम्मीदवारस्य विरुद्धं स्थापयितुं प्रयतते स्म, किन्तु नारायणनेन तत् अस्वीकृतम्। तस्य शर्तः आसीत् यत् सः केवलं तदा एव निर्वाचनं लढिष्यति, यदा सः निर्विरोधः चयन्यते।
लेखकस्य अनुसारं, वाजपेयीः स्वपक्षान्तर्गतं ये सुझावाः आगताः यत् सः स्वयमेव राष्ट्रपतिभवनं गच्छेत् तथा च प्रधानमन्त्रिपदं स्वीयद्वितीयनेतुः लालकृष्णआडवाणी इत्यस्मै समर्पयेत्, तान् सर्वान् सिरेण निरस्तवान्। वाजपेयीः एतत् कर्तुं न सज्जः आसीत्। तस्य मतम् आसीत् यत् कश्चन लोकप्रियः प्रधानमन्त्री बहुमतस्य बलात् राष्ट्रपतिपदे गच्छेत्, तत् भारतीयसंसदीयलोकतन्त्राय शुभसंकेतः न भविष्यति, अपि च एषा अत्यन्तदुष्टा परम्पराया आरम्भः भविष्यति। सः अवदत् यत् सः एतादृशस्य कस्यापि कदमस्य समर्थनं कर्तुं अन्तिमः जनः भविष्यति।
वाजपेयीः राष्ट्रपतिपदाय आमसहमत्याः निर्माणार्थं विपक्षीयकांग्रेसनेतॄन् आमन्त्रितवान्। अशोकटण्डनः लिखति, “मम स्मृतौ अस्ति यत् सोनिया गांधी, प्रणब मुखर्जी तथा डॉ मनमोहन सिंह तं द्रष्टुं आगतवन्तः। तस्मिन् अवसरें वाजपेयीः प्रथमवारं आधिकारिकरूपेण उद्घोषितवान् यत् राजगेन राष्ट्रपतिनिर्वाचनाय डॉ ए पी जे अब्दुलकलामः उम्मीदवाररूपेण निश्चितः अस्ति। क्षणमात्रं सर्वत्र मौनं जातम्।” ततः सोनिया गांधी मौनं भङ्क्त्वा अवदत्, “भवतः चयनात् वयं स्तब्धाः स्मः। तान् समर्थयितुं अस्माकं समीपे अन्यः विकल्पः नास्ति, तथापि वयं भवतः प्रस्तावं चर्चयित्वा निर्णयं करिष्यामः।” ततोऽनन्तरं इतिहासः एव निर्मितः। समाजवादीपक्षस्य प्रमुखः मुलायमसिंहयादवः अपि स्वपक्षस्य समर्थनं घोषितवान् तथा अवदत् — “डॉ कलामः मम अभिरुचिः सन्ति।”
पुस्तके लिखितम् अस्ति यत् डॉ अलेक्जाण्डरः स्वीयात्मकथायां वर्षे २००२ तमे तं राष्ट्रपतिं न कर्तुं ये जनाः उत्तरदायिनः आसन्, तेषां नामानि निर्दिष्टवान्। कांग्रेससर्वकारे केन्द्रीयमन्त्री आसीत् कुंवर नटवरसिंहस्य अनुसारं, डॉ अलेक्जाण्डरेण तं तथा च वाजपेयीस्य प्रधानसचिवं एवं राष्ट्रियसुरक्षासलाहकारं ब्रजेशमिश्रं च दोषितवन्तः। डॉ कलामस्य नाम सर्वान् आश्चर्यचकितान् कृतवान्, यतः तस्य नाम राष्ट्रपतिपदस्य कदापि न आसीत्।
------------
हिन्दुस्थान समाचार